Bugün yaşadığımız çevre kirliliği sadece bir temizlik sorunu değil; bir denetim, bilinç ve sorumluluk krizidir.
Birileri umursamadan yere çöp atarken, başkaları o çöpü toplamak için saatlerce çalışıyor.
Kamyonlar dolusu atık, tonlarca maliyet, sınırsız kaynak tüketimi…
Tüm bunların faturasını kim ödüyor?
Devlet? Belediyeler?
Hayır, aslında hepimiz.
Kamu kaynakları, asıl hizmetler için harcanması gerekirken, çoğu zaman birilerinin ihmalkârlığını temizlemeye gidiyor. Çünkü bazıları için sokağa tükürmek, denize plastik atmak, parkta çöp bırakmak hâlâ sıradan bir davranış.
Ve daha kötüsü, bunu yaptığı için bir ceza almayacağını bilmesi…
Caydırıcı cezalar uygulanmadığında, kirlilik bir alışkanlığa dönüşür.
Temizliğe harcanan para, eğitime, sağlığa, yeşil alanlara harcanamaz.
Bu sadece maddi değil, ahlaki bir kayıptır.
Dünyanın gelişmiş ülkelerinde, yere izmarit atmanın cezası yüzlerce Euro.
Kamu alanını kirletenler hem para cezası alıyor hem de kamu hizmeti yapmaya mecbur bırakılıyor. Çünkü orada bir ilke var:
Kirleten öder.
Türkiye’de ise yasalar var ama uygulanmıyor.
Çöp atan çok, ceza yiyen az.
Sosyal sorumluluk bilinci eksik, denetim yetersiz.
Oysa çevre, lütuf değil yaşam hakkıdır.
Temiz bir çevre için yapılması gerekenler ;
Denetimlerin artırılması ,yere çöp atanlara anında ceza uygulanması,
geri dönüşümün zorunlu hale getirilmesi ,
Belediyelerin, okulların ve medya organlarının bilinçlendirme çalışmaları yapması ,
toplumun her kesiminde çevre duyarlılığı eğitimi verilmesidir.
Kirletmeyi engellemek, temizlemekten çok daha ucuzdur.
Ama biz hâlâ işin sonunda, zarar olduktan sonra çözüm arıyoruz.
