Toplumumuzda giderek artan bir sessizlik var: Anne-baba ayrı ve ilgisiz çocuklar.Bu çocuklar, yalnızlığın ne demek olduğunu yaşıtlarından önce öğreniyor. Ne yazık ki bazen bir odada, bazen kalabalıklar içinde ama hep kendi başlarına büyüyorlar.
Aile içi çatışmaların en büyük mağduru çocuklardır. Ebeveynler yollarını ayırabilir ama çocukların ihtiyaçları asla bitmez: Sevgiye, ilgiye, korunmaya, yönlendirilmeye ihtiyaç duyarlar. İlgisiz bırakılan çocuk, yalnızca ailesinden değil, toplumdan da uzaklaşır.
İşte tam bu noktada toplumun ve devletin devreye girmesi gerekir. Çünkü yalnız büyüyen çocuklar sahipsiz değildir.
Okullar, sosyal hizmetler, belediyeler, sivil toplum kuruluşları bu çocuklara el uzatmalı. Onlara rol modeller sunulmalı, rehberlik edilmeli, spor, sanat ve eğitim alanında destek verilmelidir.
Toplumun dışına itilen çocuk, suça, bağımlılığa veya umutsuzluğa sürüklenebilir. Ama ilgi gören, değer verilen çocuk geleceğin öğretmeni, doktoru, sanatçısı, vicdanı olabilir.
Çocuklar bizim hem geleceğimiz hem bugünümüzdür.
Onlara sahip çıkmak, sadece bir görev değil, insanlık borcudur.
